Neen, deze thriller handelt niet over het hypothetische gebied in de Noordzee, dat ooit droog stond en bewoond werd door mens en dier. De geschiedenis van dat Doggerland wordt nog samengesteld aan de hand van archeologisch onderzoek op en onder de zeebodem. Mogelijk even spannend is het verhaal dat Maria Adolfsson creëerde in haar eigen Doggerland, een eilandengroep voor de kust van Scandinavië.
Wakker worden met een vreselijke kater naast je baas, een politiechef waarop je niet erg gesteld bent, lijkt ogenschijnlijk een behoorlijk probleem voor inspecteur Karen Hornby. Veel complexer wordt de toestand als je enkele uren later aangesteld wordt als hoofd van het onderzoek naar de moord op de ex van diezelfde baas. Nog erger, je hebt die ex nog levend gezien toen je in de tussentijd met je houten kop naar huis reed.
Ondanks het aanvankelijke drankverbruik en de bijhorende hoofdpijn moet Karen Hornby aan de slag. Verdachten passeren de revue, al dan niet voorzien van een wankel alibi, met of zonder motief. Opschieten doet het onderzoek nauwelijks, maar de auteur weet de spanning hoog te houden. Nog meer doodslag vermindert de complexiteit van het onderzoek niet.
Ook al staat opgeven niet in je woordenboek, als anderen zulks opperen verzet je je ertegen. En je blijft doorgaan naar het bijzonder spannende einde. Onwillekeurig verhoogde ik mijn leessnelheid. Overkomt jou dat ook wel eens?