Wat drijft een groepje van vier mannen om een fietstocht naar Rome aan te vatten? Niets eigenlijk, zo blijkt. Enkelen van hen houden van fietsen, veel en ver fietsen zelfs. Hoe meer kilometers ze moeten malen des te beter ze zich voelen. De schrijver van dit verhaal is niet zo ervaren op een tweewieler. Op een dag hebben ze, de bayboomers, de vijftigplussers, het gewoon beslist … ze trekken naar Rome.
Verwacht van deze uitgave geen gids. Dat is het niet. Zo staat het ook letterlijk gedrukt in het voorwoord. Samen met de volgende zin: ‘Ik denk dat er maar heel weinig mensen zijn die dit boek willen lezen’. En gelijk heeft ie. Meermaals heb ik me tijdens het lezen afgevraagd waarom ik in godsnaam dat boek nog niet aan de kant had gegooid. En toch … er moet iets geweest zijn in de manier van schrijven … want steeds werd ik getriggerd en geprikkeld om verder te lezen.
Op zich staan er geen wetenswaardigheden in het boek vermeld. Er staan enkel mijmeringen in. Gedachten over het gezin van de schrijver, over zijn professioneel verleden, over zijn familie, over zijn al dan niet spannende belevenissen. Niets speciaal dus. En toch blijft het op een opmerkelijke manier boeien. Is het de aangeboren nieuwsgierigheid van de mens naar zijn relaties en omgangsvormen met anderen dat drijft om verder te lezen? De kleine akkefietjes met medefietsers maar ook hun gedeelde vreugde zijn herkenbaar voor elkeen.
Laat je meedrijven op deze wolk van intermenselijke relaties … en fiets mee naar Rome.
Ondertitel: Een fietstocht naar Rome