Telkens weer grijpt het me aan wanneer ik getuigenissens hoor of lees over de voorbije twee wereldoorlogen. Wat een ellende en verdriet men z’n medemens aangedaan heeft! Als lid van de generatie babyboomers heb ik die tijd gelukkig niet meegemaakt. Maar ik vind het wél belangrijk dat deze verhalen niet vergeten worden. Het stilzwijgen over deze zwarte jaren heeft zéér lang geduurd. Velen konden na de oorlog hun verhaal niet kwijt. En als iemand er dan over begon kreeg die persoon vaak het verwijt dat hij niet moest overdrijven of beter nog: zwijgen en vergeten.
Roger Rutten vertelt over het moordend zwijgen en het toenmalige geheime leger in Limburg. De verwanten van slachtoffers van Mauthausen en de kinderen van Partizanen laat hij zelf aan het woord. Opzoekingen in archieven leverden heel wat ongekende informatie op. Soms kwamen zelfs onbekende familiegeschiedenissen naar boven. Van deze schijver verschenen reeds Verzet en collaboratie in een Vlaams dorp en Van Genk tot Mauthausen.
Kinderen van verzetsmensen vertellen