De
stamvader van Europa, de Frankische koning, de Keizer van de Romeinen,
dubbelkoning van de Franken en de Longobarden, zijn allemaal synoniemen voor
een nazaat van Merovingische voorvaderen, Karel de Grote. Uit deze studie
blijkt dat de man ook kleine, minder aangename kantjes had. Ondanks het
christendom, die de verbindende lijm in zijn rijk was, was hij een veroveraar
die met alle middelen aan gebiedsuitbreiding deed. En hele bevolkingsgroepen
deporteerde en uitroeide. Hij vocht
onder andere tegen de Longobarden, de Moren, de Saksen, de Avaren en de Denen.
Dankzij
biografieën, overleveringen, vele geschriften krijgt de lezer een beeld van
deze beroemde man. Je leest over de
mede- en tegenstanders, de paltsen, het bestuursapparaat, zijn hofhouding en
familiale leven. Karel de Grote hield er vermoedelijk vijf vrouwen op na en
vele concubines en minnaressen. Hieruit
vloeiden achttien wettige kinderen en een onbekend aantal onwettige kinderen. Hij maakte gebruik van de ‘Karolingische echtscheiding’
en het daarbij horende ‘weergeld’. De levensverwachting was in die tijd
bijzonder laag. De helft van de
populatie was ouder dan vijfentwintig jaar.
Een man werd gemiddeld vijfenveertig jaar en een vrouw leefde gemiddeld
dertig tot veertig jaar. De hoge
leeftijd van Karel de Grote, met zijn tweeënzeventig jaar, is hierbij dus
uitzonderlijk.
Zevenenveertig
jaar heeft de stamvader van Europa over zijn rijk met eenentwintig hoofdsteden
geregeerd. Een leuk weetje is dat
Andorra reeds in het jaar achthonderd en vijf werd gesticht als ‘onafhankelijk’
gebied. De verdeling van het rijk na
Karels dood en het einde van de Karolingers wordt duidelijk uitgelegd.
Interessant
en boeiend boek.