De voorbije jaren, tot in 2011, was Alexander Weissink in Egypte werkzaam als correspondent voor enkele Nederlandse kranten. De jaren dat hij er was had hij geen enkele moeite om het opborrelend ongenoegen te noteren. Overal in de Egyptische maatschappij was er ontevredenheid, behalve dan bij de rijke toplaag en bij de vele gunstelingen van president Mubarak.
Dat ongenoegen betrof niet altijd rechtstreeks de president, maar bijna altijd hadden hij of zijn regering er mee te maken. Zijn aanpak van de Moslimbroeders bijvoorbeeld was halfslachtig. Deels was het een poging om wat ongenoegen te kanaliseren, anderzijds beperkte hij de speelruimte voor die politieke partij. Mubaraks harde aanpak van de Palestijnen en zijn positieve houding ten opzichte van Israël kon evenmin op veel instemming rekenen.
Het grooste ongenoegen betrof het land en haar bevolking: geen werk, onvoldoende opleiding, rampzalige economie, verspilling alom, veel mensen zonder toekomstvooruitzichten, veelvuldige corruptie, het harde en overal controlerende van politie en geheime dienst, ... Het meest verbazende was misschien nog dat het zolang duurde eer het volk in opstand kwam.
De auteur bezorgt de lezer een zeer veelzijdig beeld van een volk op weg naar de opstand en beleeft die ook deels ter plekke op het Tharirplein.Scherpe waarnemingen, boeiend geschreven.
Zeker lezen als je iets meer wil begrijpen van de Arabische lente in Egypte.
Ondertitel: Habibies, helden en huichelaars".