Het joodse volk heeft door de geschiedenis heen ontzettend veel geleden. Hun verhaal is er vaak een van pijn, bloed, lijden en onderdrukking. Maar de door een aantal joden gestichtte staat Israel slaagt erin om bewoners uit de omliggende regio's, zeer vaak van Arabische herkomst, te behandelen op een wijze die ook moet omschreven worden als met "pijn, bloed, lijden en onderdrukking". Telkens weer slaagt men erin het joodse volk, dat toch verspreid leeft over quasi de ganse wereld, te identificeren met de staat Israel.
De staat Israel slaagt erin zich te identificeren met het lijden van het joodse volk, maar lijkt daar geen lessen uit te trekken als het om haar eigen daden gaat. Telkens weer slaagt de staat Israel erin hiermee weg te komen, dankzij een sterke, internationale pro-Israel lobby. Ook in België bestaat zulke lobby en die beperkt zich absoluut niet tot politici met joodse achtergrond. Politici van praktisch alle partijen, van SPa tot NVA, dragen hun steentje bij tot die pro-Israel lobby.
Lucas Catherine bestudeerde voor dit boek wie tot die Israelische lobby behoort. Hij omschrijft hen als "politici en intellectuelen die in hun eigen ideologie raakpunten met die van Israel vinden". Zouden de politieke en andere ideologiën op dat vlak dan zo vergelijkbaar zijn? De auteur bekijkt de werking van de lobby en haar efficiëntie. De Palestijnse lobby is in ieder geval minder sterk, minder efficiënt, maar telt vooral veel minder hooggeplaatsten in haar rangen.
Interessante lectuur!