Verre van te stellen dat er in Australië weinig aanbod is voor "cultuurroutes" was ik toch wel verbaasd dat 4 van de 52 onderwerpen in deze uitgave over dat land gaan. De Verenigde Staten komen vijfmaal aan bod en daarmee hebben we de twee meest voorkomende landen gehad. Italië moet het stellen met 2 vermeldingen, net als onder meer China, Nieuw-Zeeland, Engeland en Canada.
Griekenland moet het stellen met slechts één cultuurroute, net als bijvoorbeeld Taiwan, Jamaica, Chili, België, Brazilië, Denemarken en Oostenrijk. Van Rusland, Duitsland of Nederland is zelfs helemaal geen sprake. Het lijkt me duidelijk dat de uitgever, de samenstellers of de auteurs een ander zicht op de aanwezigheid van cultuur hebben. De interesse van de Westerse cultuurconsument was ogenschijnlijk niet de topprioriteit? Natuurlijk consumeren we ook graag andere culturen dan de klassieke, maar breng die dan op een meer logische en overzichtelijke wijze.
Laten we even kijken wat Brussel te bieden heeft, tenminste volgens deze uitgave. De cultuurroute in "de eigenzinnige Belgische hoofdstad" betreft "het centrum van een Europese stripbeweging". Onderweg worden een resem locaties aangedaan die bijdragen tot de uitstraling van Brussel op vlak van stripfiguren. Opvallend is dat de meeste straatnamen niet eens vertaald zijn in het Nederlands. De vertaler kent wel Markt en Munt, maar verder moet de lezer het stellen met Rue des Sables, Rue de Suède, Rue du Labrador, etc... De zogenaamde "routes" beperken zich tot nummertjes op een weinig overzichtelijke kaart
Beter dan dit moet toch kunnen? Waar wachten we op?
Ondertitel: "Verken de mooiste culturele bestemmingen ter wereld".