Bij het begin van de zomer van 1947 trekt de auteur naar Parijs, want in zijn vaderland, Italië, staat hij niet bepaald op de lijst van de door de maatschappij geliefde figuren. In Parijs is het voor hem evenwel ook niet allemaal koek en ei, want daar heerst wat van een anti-Italiaanse stemming. In het voordeel van Malaparte pleit gelukkig wel dat hij tijdens de voorbije oorlog in en met Frankrijk kwam vechten.
Curzio Malaparte doet zijn uiterste best zich te integreren in artistieke middens en brengt daarover ook verslag uit in voorliggend dagboek. Hij ontmoet mensen als Camus en Sartre, terwijl ook Picasso in de buurt is. Hij is er weliswaar welkom, maar wordt toch eerder getolereerd dan van harte in de armen gesloten.
De auteur is zich terdege bewust van de situatie en plooit zich in zijn dagboek wel vaker terug op zijn eigen leven, vooral dan zijn rol tijdens de wereldoorlog die nog maar enkele jaren geleden afgelopen is. Zijn dagboek omvat dan ook zowel bedenkingen over zichzelf als gesprekken met anderen. Zoiets als een vreugdegevoel om het einde van de oorlog is evenwel niet aanwezig. Een "onbestemde sfeer", zou een betere omschrijving zijn van wat Malaparte oproept. Parijs is belangrijk, maar zijn rol in de afgelopen oorlog sluimert op de achtergrond.