"Huil wanneer je me ziet", zo luidt de tekst op een van de hongerstenen die in de buurt van Dèçin (Tsjechië) te voorschijn komt wanneer het water van de Elbe zeer laag staat. Je kan het bekijken als een waarschuwing voor de gezondheid van de rivier. Lage waterstand -en de gevolgen daarvan- is slechts één van de parameters die iets vertellen over het leven van een rivier.
Om een antwoord te krijgen op de vraag gesteld in de titel van deze uitgave trekt de auteur naar 3 rivieren die niet meteen van een optimale gezondheid genieten, au contraire. Achtereenvolgens komen uitvoerig aan bod: de Rio Los Cedros (Ecuador) die langzaam vergiftigd wordt door kwik uit goudverwerkingscentra, de extreem vervuilde Adyar in Indië en de Magpie River in Canada die deel uitmaakt van een enorm waterkrachtproject.
Vervuild en getemd zijn talloze rivieren zodanig dat je je moet afvragen of ze nog leven; niet zozeer in de betekenis van de aanwezigheid van levende organismen in het water, maar wel in die zin dat de rivier an sich gezien wordt als een levend iets. Als je de rivier meer ruimte geeft om te leven is dat ook bevorderlijk voor het leven in de landschappen op de oevers.
In zijn mooie literaire stijl concludeert Robert Macfarlane dat ons lot gelijke tred houdt met dat van de rivieren. Willen we er blijven van genieten, dan moeten we er veel meer zorg voor dragen. Dit is is alvast een stevige aanzet tot bewustwording en nadenken.