Eilanden zijn vaak geïsoleerde plekken waar de natuur evolutionair kan experimenteren. Of soms zelf van nul beginnen zoals na de alles verwoestende uitbarsting van de vulkaan op het Indonesische eiland Krakatau in 1883. Nauwelijks enkele jaren nadat de natuur er dood leek was er toch weer leven allerhande.
Een vulkaanuitbarsting is absoluut geen noodzaak om de evolutie van soorten lichtjes een andere richting uit te sturen. Isolatie is de belangrijkste factor. Nadien dienen dieren en planten zich aan te passen aan de omstandigheden die anders zijn dan op de plek van herkomst. Dat leidde ooit tot het ontstaan van vogels die niet konden vliegen of olifanten ter grootte van een hond.
Uit de vaststelling van de verschillen tussen soorten op eilanden en elders ontstond een nieuwe tak van de wetenschap: eilandbiogeografie. Alhoewel hij de term nog niet kende heeft bijvoorbeeld ook Charles Darwin flink wat van zijn inzichten te danken aan zijn studie van de natuur op eilanden.
Een andere invloedfactor op de ontwikkeling van leven op eilanden is de mens, maar zijn invloed is niet meteen de meest positieve. Het uitroeien van soorten of het meebrengen van nieuwe, mogelijk vijandige soorten, mogen op zijn rekening geschreven worden.
Eilandbiogeografie geeft inzichten in de ontwikkeling van soorten in het verleden, maar laat ook toe deze van meer nabij te bestuderen. Beslist leerrijk voor de wetenschappers, maar deze uitgave laat ook het geïnteresseerde publiek op degelijke wijze kennis op te doen hieromtrent.
Doe je ogen wat verder open, zeker op afgelegen eilanden!
Ondertitel: "Wat eilanden ons vertellen over de relatie tussen mens en natuur".