Een reisverhaal als geen ander is dit; het verslag van een reis langsheen gruwelijke historische plekken in Oost-Polen. Een reis langsheen nazivernietigingskampen waarin door de nazi's gepleegde massamoorden centraal staan. Je zou dit een reisverhaal langs wreedheden kunnen noemen. Auteurs noch lezers kunnen onberoerd blijven bij deze reis terug naar de tijd toen de nazi's meedogenloos probeerden om de Joden uit te roeien.
De beklijvende woorden van auteur Willem Hendrik Gispen en de inktzwarte beelden van de vaak geprezen graficus Jeroen Hermkens, gecombineerd met getuigenissen van overlevenden vertellen over de absoluut gruwelijke massamoorden in nazivernietigingskampen en toebehoren: Treblinka, Sobibor, Belzec, Lublin en diverse andere. Getuigenissen van overleveraars tonen de extreme brutaliteit van de toenmalige nazi's.
Eigenlijk zou mensheid lessen moeten trekken uit de vreselijke door de toenmalige nazi's gepleegde misdaden. Toch gebeurt dat niet voldoende. Méér nog, we kunnen niet anders dan parallellen zien met eveneens vreselijke gebeurtenissen die zich vandaag onder de ogen van de wereld afspelen. Erger nog. Slachtoffers van toen, verzameld in een staat, proberen eveneens een volk uit te roeien. Ik gebruik de uitdrukking "toenmalige nazi's" niet zomaar.
Zinsneden uit dit zeer bijzondere boek over de wreedaardige gebeurtenissen van toen zetten -willen of niet- aan tot het vergelijken van verleden en heden. Toen: "door uithongering stierven velen een langzame dood", "ook de kinderen moeten worden uitgeroeid", "Duitsland heeft meer Lebensraum nodig", "de vrouwelijke nazi-beul lokte kinderen met snoep", ... Het heden schuift dagelijks voorbij in media allerhande. Kan dit boek helpen het wegkijken te stoppen?
Ondertitel: "Verslag van een reis".