Korte tijd voor hij sneuvelde tijdens de Slag bij Loos (Noord-Frankrijk, september 1915) schreef tweede luitenant Douglas Gillespie nog een brief aan zijn ouders. Daarin vertelde hij over zijn droom om de oorlog een pad aan te leggen lopend van bij het toenmalige niemandsland bij de Zwitserse grens tot aan het Kanaal, zeg maar de Belgische kust. Hij dacht aan één lange laan van de Vogezen naar de Noordzee.
Toen reeds was dat landschap uiteengereten door bommen, doordrenkt van bloed en omgeven door prikkeldraad en kapotgeschoten gebouwen. Naast het pad zou hij fruitbomen en schaduwrijke bomen planten zodat de toekomstige pelgrims er konden van genieten. Douglas Gillespie bedacht zelfs al een naam voor het pad: Via Sacra. Na de oorlog toonden de betrokken landen enige interesse in het idee van een dergelijk pad. Dat bleef zo tot Gillespie's brief in 2012 teruggevonden werd bij een familielid.
Het idee voor een dergelijk pad langs het Westelijk front uit de Eerste Wereldoorlog won geleidelijk aan meer veld en is inmiddels realiteit geworden onder de naam "The Western Front Way (http://www.thewesternfrontway.com) voor wandelaars en fietsers. Auteur Anthony Sheldon, die een belangrijke rol speelde bij de realisatie van dit pelgrimspad voor de vrede ging zelf ook op stap langs het 1000 km lange traject.
Anthony Sheldon vertelt over zijn wandelervaringen (blaren, verkeerd lopen, ontmoetingen, ...) maar heefttegelijkertijd veel aandacht voor de oorlogsgebeurtenissen op het traject. Ja, er staan grote, prachtige monumenten, maar hij duikelt ook quasi vergeten kleine verhalen op over het leven van de maschappen aan het Westelijke front.
Een ware uitnodiging om ons te bezinnen over wat oorlog aanricht onder de mensen, ook wanneer je er niet aan denkt om 1000 km te stappen. De onderhoudende verteltrant van de auteur is sowieso goed gezelschap; thuis of op het pad van de vrede.
Ondertitel: "Een wandeling langs het Westelijk Front".