Tante Dina vertrok in 1964 naar Indië om er actief te zijn als kloosterzuster en ook een beetje als duiveltje-doet-al. In de loop der jaren was ze aan de slag tussen de armsten der armsten zoals bij de kastenlozen of bij blinde kinderen. Onvermoeibaar blijft ze werken, ook nog in 2011. In de loop der jaren kwam ze zelden terug naar Vlaanderen, maar ze kreeg ter plekke wel bezoek, onder meer enkele keren van haar neef tevens auteur van dit boek.
Met een tussenpoos van ongeveer een kwarteeuw bezocht Jeff Keustermans zijn tante in Indië. Van beide reizen brengt hij verslag uit in dit boek. In die periode veranderde het land geweldig, maakte het een indrukwekkende vooruitgang, maar de noden van de armsten onder de armsten bleven minstens even groot.
Vooral belangrijk is dat dit boek een een scherp beeld geeft van de schrijnende toestanden die er nog steeds heersen, van de noden die nog zeer groot zijn. Tegelijkertijd schetst de auteur de nooit aflatende inzet van Tante Dina en haar Indische medezusters voor de allerarmsten. De inzet is groot, de voldoening evenzeer, vertellen de zusters. Niet alleen is Indië een fascinerend land, zoals de auteur toont, de zusters die een leven lang belangeloos ploeteren om medemensen een heel klein beetje geluk te bezorgen zijn heel bijzondere mensen.
De auteur schrijft in een verhalende stijl die niet hip of literair is, maar hij weet wel zijn boodschap over te brengen. Daar gaat het hier toch om?