De auteur bestudeerde rechtszaken en kerkelijke- en wereldlijke wetboeken die in de middeleeuwen tot de vele heksenvervolgingen hebben geleid. Ze onderzocht de stereotype elementen die een ‘toveresse’ of ‘heks’ kenmerkten. Hoe hebben deze elementen tot een heksenvervolging geleid? Hoe is het angstbeeld ontstaan van het boze, oude vrouwtje dat roert in een ketel, met een zwarte kat als gezelschap? Op welke manier werkten de geestelijke en wereldlijke overheid samen aan deze heksenwaan(zin)? Voor deze studie baseerde de schrijfster zich op geschreven bronnen van Rijksarchieven, stadsarchieven, onuitgegeven rapporten, boeken en tijdschriften.
Vrouwonvriendelijk. Dat is het minste wat je kan zeggen over de heksenwaan. Hiervoor haalt de schrijfster verschillende oorzaken aan. Het boek, De heksenhamer, geschreven door een dominicaan uit Oostenrijk, en de wet van paus Innocentius uit 1484, waarin hekserij aanzien werd als hoofdmisdaad. De katholieke kerk, heeft eeuwenlang de vrouwen als minderwaardig beschouwd en geleidelijk aan van hun vrijheden beroofd om ze tenslotte onder het voogdijschap van hun vader of echtgenoot te zetten. In het wetboek van magistraat Jean Bodin stond dat vrouwen geen getuige in een strafzaak mochten zijn “ vanwege de domheid en de zwakte van vrouwen”. De vervolgingswaanzin en massahysterie werden aangestuurd door kerk en staat en hebben geleid tot de vele beschuldigingen van hekserij door een combinatie van angst, bijgeloof, onwetendheid, onzekere tijden en burenroddels.
In ‘Heksenjacht’ krijgen vele slachtoffers een gezicht. Hun verhalen zijn opgediept uit de vele procesdossiers die bewaard zijn gebleven. Deze documenten vertellen over de ondervragingen, de getuigenissen, de folteringen en de uiteindelijke veroordelingen.
Ik heb de indruk dat de schrijfster het verhaal over Leyn Weckx uit Eksel niet goed begrepen heeft. Professor J. Monballyu heeft haar proces onderzocht en vastgesteld dat het geen heksenproces was. Leyn Wecks werd verdacht van drievoudige brandstichting, (schadelijke) toverij en kindermoord. Uiteindelijk is ze veroordeeld voor brandstichting. Haar executie vond plaats nabij de Balengracht, op de grens van Hechtel en Eksel, nu Heksenberg genoemd.
Maartje van der Laak is historica en één van de drijvende krachten bij het eerherstel voor slachtoffers van de heksenjacht. Slachtoffers van de heksenwaan kregen in Gent eerherstel. Een gedenkplaat aan het Prinsenhof herinnert aan deze zwarte dagen. Tegelijkertijd is het een oproep tot verdraagzaamheid. Een initiatief dat navolging verdient. Achteraan in dit boek is een voorlopige lijst opgenomen van alle gekende slachtoffers van de heksenjacht in de Lage Landen. Beginnend bij Josyne Celis (Laarne 1607), en gevolgd door zoveel anderen …
Dit boek doet recht aan de slachtoffers van de heksenwaan.
Ondertitel: "De duistere geschiedenis van de heksenvervolging in de Lage Landen".