De universiteit van Leiden heeft uit haar uitgebreide collectie, voor deze uitgave, 50 middeleeuwse handschriften geselecteerd. Deze gebedenboeken, getijdenboeken of evangelies zijn geschreven door geleerden en kopiisten. En dit in verschillende talen waaronder het Latijn, het Grieks en het Oudnederlands. De boeken geven een beeld van hoe manuscripten gemaakt en gebruikt werden: om te pronken, om te leren lezen, om te bidden of om psalmen te leren. Aan de Leidse universiteit wordt onderzoek gedaan naar de materiële aspecten van de manuscripten zoals perkament of papier, welk soort schrift, de manier van inbinden en de aantekeningen van de bezitters. Anderzijds is er ook de studie van de paleografie, namelijk het bestuderen en ontcijferen van oude handschriften.
Het getijdenboek van Lijsbeth Zaens, een adellijke non uit Henegouwen, leert dat ook vrouwen handschriften schrijven. De kopiisten waren dus niet louter en alleen monniken.
Soms blijkt het mogelijk om te achterhalen uit welke streek een kopiist afkomstig was, is te lezen in een handboekje met vrome teksten. Hierin vertelt de kopiist over de mondelinge overleveringen in Hakendover bij Tienen en de stichtingslegende van Evermarus.
Van elke foto van een handschrift is de tekst geheel of gedeeltelijk getranscribeerd. Deze vertaling staat in het cursief. Het leuke is dat de vijftig besproken handschriften niet alleen gedigitaliseerd zijn, maar ook, gratis, te raadplegen zijn op
https://digitalcollections.universiteitleiden.nl Het delen van deze bestanden kan alleen maar toegejuicht worden en verdient absoluut navolging door andere archieven. Ontsluiting van de vele documenten die nu in dozen liggen te wachten om gelezen te worden kunnen door digitalisering op een efficiënte manier gedeeld worden met de gemeenschap. Er is dus werk aan de winkel voor de rijksarchieven, stadsarchieven en andere.
De handschriften in dit boek zijn bijna allemaal op ware grootte afgebeeld. Met als bedoeling om de lezer de werkelijke omvang te laten ervaren. Nadelig hierbij is dat bij dubbel paginagrote foto’s er delen van teksten in de centrale plooi vallen. Waardoor de plooi van het boek een deel van de informatie wegneemt. Een ander methode van inbinden was een betere optie geweest. Zodat de prenten mooi open vallen en volledig te bekijken zijn.
‘Schatten op schrift’ is gelijktijdig een bestudeerboek, een fotoboek, een salontafelboek en een bewaarboek.
Ondertitel: "50 manuscripten uit middeleeuws Europa".