Slechts enkele decennia geleden zochten vakantiegangers hun weg met de wegenkaart bij de hand. Nauwkeurig werden de richtingaanwijzers en de nummers van de wegen in het oog gehouden. Niet meer voor te stellen vandaag. GPS en toebehoren lijken wel onontbeerlijk om veilig ter bestemming en nadien weer thuis te geraken.
Vertel eens over je onmacht om de juiste route te vinden en te volgen aan onze verre voorouders die er toen in slaagden een gewenst traject aan te houden. Zelfs op zee, waar herkenningspunten compleet ontbreken. Hun enige "richtingaanwijzers" waren de sterren. Je moest dan ook al behoorlijk onderlegd zijn om daarmee je route te bepalen. Wij, verwende en overwegend onkundige wezens uit de 21ste eeuw zouden indertijd totaal verloren lopen of varen.
Deze bijzonder interessante uitgave biedt inzicht in hoe onze verre en minder verre voorouders erin slaagden waar velen van ons verloren zouden lopen. Ja, kaarten werden geleidelijk aan een hulpmiddel, maar ze hadden wel vaker een onbekende foutenmarge. Vraag maar eens aan Christoffel Columbus hoe hij (niet) in Indië geraakte.
Petje af voor onze navigerende voorouders, maar beslist ook voor de auteur van deze uitgave die ons op bevattelijke wijze onbedoeld met de neus op onze (on)kunde drukt.
Ondertitel: "Mythevorming en geschiedenis".