Het concept van deze uitgave bevat veel ingrediënten om de kaasliefhebber het water in de mond te laten komen, kortom gelukkig te maken. Meer dan vierhonderd kazen uit de ganse wereld worden beknopt voorgesteld, de lezer krijgt een inleiding tot de kaasbereiding, hoe stel je best een kaasplankje samen en welke dranken passen daar best bij, waar haalt kaas geur, smaak en textuur, de keurmerken, … Veel informatie mogelijk dus voor wie tussen de vele kaassoorten moeilijk kan kiezen.
Door het grote aanbod (420 kazen) is de plaatsruimte voor elk beperkt. Hoe leuk om weten ook, nogal wat van die beschikbare ruimte wordt telkens ingenomen door historische informatie. Voor beschrijving van vorm, uitzicht, smaak, geur, etc... blijft er dan minder ruimte, ook al omdat de aanwezigheid van een degelijke schets belangrijk is. Maar goed, niet zeuren, met deze basisinformatie kan de echte liefhebber al een eind op weg in de smaakvolle kaaswereld.
Ja, 420 kazen, dat lijkt een heel uitgebreide selectie. Kijk je wat nader, dan ontdek je bijvoorbeeld slechts 2 Belgische kazen: Herve en Grevenbroecker (uit Achel). Geen spoor van de talloze andere Belgische kazen; ook niet van de tegenwoordig populaire Berloumi bijvoorbeeld, de Belgische versie van de Cypriotische Halloumi. Kaasland Nederland moet het stellen met slechts 7 kazen. Australië lijkt mooi te scoren met 16 kazen, maar die komen op eentje na allemaal uit een enkele deelstaat, Victoria. Alsof er elders in dit reusachtige land geen kaasboeren zijn... De overige continenten, op Noord-Amerika na, komen niet eens aan bod.
Veelbelovend concept, maar de uitwerking kan beter. Misschien moet de auteur zich alvast geografisch beperken tot (een deel van) een continet, Europa? Niet dat de andere kazen minder lekker zijn natuurlijk.