Stel je voor, je vliegtuig stort neer tegen een berghelling, ergens in de Vietnamese jungle. De passagier die naast je uit het toestel werd gegooid overlijdt na een aantal uren. Je verloofde, die eveneens in het toestel zat, is op slag dood, net als de andere inzittenden. Wat doe je dan? En wat doet dit tragische voorval met jou? Het overkwam Annette Herfkens en ze schreef er jaren later dit boek over.
Ruim een week was haar familie in de overtuiging dat Annette Herfkens ook dood was, want zolang duurde het eer reddingswerkers het wrak bereikten. Ze had zich ondertussen sterk gehouden en nagedacht over haar leven, het voorbije deel en wat nog komen moest. Achteraf bekeken leerde ze daar in de jungle enkele harde lessen die ze ook in haar leven zou toepassen.
Zichzelf niet ontziend brengt de auteur verslag uit van de lange dagen die ze wachtte op eventuele redding. Tussendoor vertelt ze over haar leven, haar hectische werk en haar verloofde, met wie ze weldra zou huwen. Eenmaal terug thuis moest ze haar leven weer heropbouwen. Eenvoudig was dat absoluut niet.
Behalve een vliegtuigramp meemaken was een van haar andere grote angsten om een kind met autisme te krijgen. Ook dat gebeurde, maar ze leerde hem te accepteren en ook zijn schoonheid te zien. Het verblijf in de jungle sterkte haar hierbij, getuigt ze.
Is het boek een thriller? Of eerder één lange levensles? Het heeft van beiden. Uitstekend geschreven en om niet te vergeten.
Ondertitel: "Ik overleefde een vliegtuigramp".