Is Brazilië wel degelijk een "smeltkroes" van volkeren of leven talloze bevolkingsgroepen toch eerder op hun eigen eilandje? Ongetwijfeld is de toestand in grootsteden niet identiek aan die op het uitgestrekte platteland. Auteur en reizigster Mary-Ann Sandifort maakte gebruik van haar lang verblijf in Brazilië om op onderzoek te trekken.
Van uit de ganse wereld kwamen mensen in Brazilië terecht. De ene uit vrije wil, om economische of politieke redenen of anderen gedwongen door slavernij. Het aantal bevolkingsgroepen lijkt bijna ontelbaar. De auteur trok op onderzoek bij 5 kleinere gemeenschappen in de staat Espirito Santo: de Guarini (de oorspronkelijke bewoners), de nakomelingen van immigranten uit Zeeland en ook uit San Marino, de afstammelingen van slaven uit Angola en ook nog de nazaten van inwijkelingen uit Pommeren, de Pommeranen zeg maar.
De levensstijl van al de bevolkingsgroepen waar de auteur bij verblijft is zeer uiteenlopend, maar allemaal houden ze op een andere wijze vast aan de tradities van hun voorouders, tenminste wat daar nog van rest.
De staat Espirito Santo (een van de 26 Braziliaanse deelstaten, is ongeveer anderhalve keer zo groot als België en telt iets meer dan 4 miljoen inwoners. De inheemsen, de Guarini maken daar slechts 1% van uit. De verscheidenheid aan bevolkingsgroepen is onvergelijkbaar. Op het platteland leven die groepen behoorlijk gescheiden van elkaar zodat terecht de vraag mag gesteld worden of ze samen deel uitmaken van de veronderstelde smeltkroes Brazilië. Bijzonder leerrijk!
Ondertitel: "Op stap met Guarani, Afro-Brazilianen en Zeeuwen".