Om te achterhalen of je als vliegtuigpassagier nu echt beter beschermd bent tegen eventuele terroristische aanslagen, werkte de auteur een aantal maanden undercover bij een privé-bewakingsdienst op de luchthaven van Zaventem. Niet zomaar een bewakingsdienst overigens, maar eentje die samenwerkt met Amerikaanse veiligheidsdiensten. Bijzonder gefocust op veiligheid zou je dus kunnen denken, maar dat blijkt helemaal niet zo: samen met de auteur zie je meteen gaten in die beveiliging.
Dat is meteen de belangrijkste vaststelling in dit boek, want elders loopt de auteur enigszins verloren in vakgebieden die blijkbaar veel te technisch zijn. Denise Van Den Broeck vertelt bijvoorbeeld eerst dat vliegtuigen volgetakt worden met stookolie, een aantal pagina's verder doet ze benzine in de tanks. Die toestellen zouden niet eens van de grond komen...
Wat dacht je van deze zinsnede over de werking van röntgenapparatuur: "Een computeronderdeel vergelijkt dan de opgepikte tekens van de twee detectoren om een beeld te maken van de voorwerpen, zoals bijvoorbeeld organisch materiaal". Het tekort aan technische kennis blijkt ook wanneer de auteur tracht de werking van verschillende soorten scanners uit de doeken te doen.
Elders krijgen we deze definitie van algoritme in de maag gesplitst: "software die beroep doet op artificiële intelligentie". En zeggen dat Euclides meer dan tweeduizend jaar geleden ook al een algoritme schreef. Beduidend minder technisch is de mededeling dat Groot-Brittannië vijf jaar geleden 13 miljoen inwoners telde. We leren ook nog dat er de afgelopen 80 jaar drie fases van terroristische bedreigingen waren: de eerste van die fases begon in 1948...
Je hoort of leest wel eens over "de lijst van passagiers die niet aan boord van een vliegtuig mogen". Uit dit boek blijkt dat er alleen al bij de Amerikanen verschillende, niet overeenstemmende en niet-upgedate lijsten circuleren. Niet meteen een garantie voor je veiligheid dus. De auteur slaagt er niet in een duidelijk overzicht te maken van deze lijsten en doorspekt haar verhaal bovendien met ellenlange Engelstalige termen of afkortingen daarvan.
Van een uitgever mag de lezer toch verwachten dat een manuscript nagelezen wordt vooraleer het naar de drukker gaat? Mag een gelijkaardige vraag gesteld worden aan het journalistieke fonds dat steun verleende bij het tot stand komen van dit boek?
Dit werkstuk vertelt ons dat de beveiliging van vliegtuigpassagiers beter kan, maar verder heeft de lezer er niet veel aan. Jammer, het is nochtans een boeiend onderwerp.
Ondertitel: "Is vliegen echt veiliger geworden?".