Het Parijs dat we nu te zien krijgen heeft pas vorm gekregen door de grote werken van Baron Haussmann in de tweede helft van de 19de eeuw. Historische gebouwen, kerken en huizen moesten plaats ruimen voor rechtlijnige en brede boulevards. Bij elk bezoek aan Parijs zal een gids naar deze niets ontziende vernielingen verwijzen. Bij het openklappen van dit boek staat de mening van een Parijzenaar halfweg 19de eeuw. Hij beschijft kort hoe hij die ingrijpende veranderingen van het Parijse stadsbeeld verafschuwt. Meteen is de aanzet gegeven voor dit verhaal.
Huizen van duizenden Parijzenaars werden onteigend en afgebroken. Dit bracht veel menselijk leed met zich mee want de financiële tegemoetkomingen waren beperkt. Herinneringen werden met de grond gelijk gemaakt voor ... brede, eentonige, rechtlijnige, karakterloze boulevards. Dit boek vertelt het verhaal van een Parijse vrouw die ook zo'n onteigeningsbrief in haar bus krijgt. Zij wil de strijd aanbinden tegen de prefect en zelfs de keizer. Het is een strijd van David tegen Goliath.
Je leest haar brieven, de mening van anderen en de vernedering die ze ondergaat om haar zaak te verdedigen bij de prefectuur. Die ultieme brief die ze schrijft ... en dan ...
Het is een prachtig verhaal zonder de geschiedenis geweld aan te doen. Integendeel zelfs, de geschiedenis krijgt nu een gezicht, een mening, een drama.