Vuurtorens fascineren de mens, zowel zeelui als landrotten. Dat was al in de Oudheid zo en de hedendaagse technologische middelen lijken daaraan weinig veranderd te hebben. Het waarschuwende licht was beslist de belangrijkste fascinatie, Maar ook de afgelegen ligging -vaak in een woeste omgeving speelde een grote rol. Voor de bewoner -de vuurtorenwachter- en later ook andere ingezetenen- was ook de eenzaamheid tijdens het langdurige verblijf een factor met veel invloed.
Zowel vuurtorens als de daaraan verbonden eenzaamheid spelen de hoofdrollen in dit boeiende werkstuk. José Luis Gonzalez Macias werd geïnspireerd door de eerder bescheiden vuurtoren in Patagonië, die opduikt in een verhaal van Jules Verne (De piraten van het Vuurtoreneiland). De auteur geeft ruiterlijk toe dat hij geen enkele van de vuurtorens in deze uitgave ooit met eigen ogen aanschouwde, maar baseerde zich op stapels informatie. Toch voelde hij de storm en het ontij die het milieu van de vuurtorens bij tijd en wijl teisterde.
Bij elk van de 34 vuurtorens die in deze aparte uitgave opduiken horen gebeurtenissen en verhalen die duidelijk de sfeer van eenzaamheid en de afgelegen ligging vatten. De auteur slaagt er beslist in om de lezers daarin mee te voeren. Daarnaast krijgt de lezer de belangrijkste technische gegevens van de vuurtorens mee plus kaartjes met de ligging. Heel bijzonder zijn de tekeningen van de vuurtorens; zoals je ze nog niet zag eigenlijk.
Achteraf bekroop me een vuurtorengevoel. Voor hoelang, dat is een raadsel.
Ondertitel: "Een literaire reis langs de meest afgelegen vuurtorens op aarde".