Miek Zwamborn koos enkele jaren geleden voor het Schotse eiland Mull. Niet alleen bouwt ze een leven op in het schaars bevolkte gebied (3 inwoners per vierkante km). Zij wil ook de lokale "wildernis" ontdekken en de mensen ontmoeten die er wonen.. Die wildernis bevindt zich in het grensgebied van land en water; aan de ruige kust die een lengte heeft van ongeveer 480 km. De totale toppervlakte van dit eiland van de Binnen-Hebriden is vergelijkbaar met die van de Nederlandse provincie Zeeland en bedraagt zowat 875 vierkante km.
.Niet alleen verkent de auteur de kustlijn en het eiland; ze maakt ook gebruik van wat er daar aan voedsel te vinden is. Een eigen tuin hoort daar ook bij; die wordt dan bemest met specifieke soorten zeewieren. In haar contacten met de bevolking zoekt ze ook naar verhalen van eertijds en draagt ze haar steentje bij om tradities van weleer te bewaren. Leven op een eiland aan de Atlantische kust moge dan idyllisch lijken, als je er écht wil leven dan is het ook hard werken. Gelukkig zijn er ook nog de schaarse andere eilandbewoners.
De rake teksten van Miek Zwamborn worden aangevuld met foto's, schetsen en gedichten. Die poëzie komt zowel van haarzelf als van eilandbewoners elders. Voor wie zich voor korte of langere tijd op een vergelijkbare plek wil terugtrekken is dit levensechte verhaal alvast een aanzet tot nadenken vooraleer de volgende stap te zetten.