Niet alleen dieren en planten kunnen uitsterven, ook bij ons dagelijks voedsel zijn er "bedreigde soorten". Ook voedsel kan "uitsterven". Dat uitsterven is mogelijk bij een overheersend voorkomen van één of slechts enkele "rassen". De huidige gewassen van bijvoorbeeld tarwe of maïs zij vaak gebaseerd op slechts een of enkele rassen en dat na eeuwenlange menselijke ingrepen; zeg maar selectie. Maïs uit Noord-Amerika, Europa of elders is in belangrijke mate gebaseerd op één enkele soort. Veronderstel dat een dergelijke zeer veel voorkomende soort aangetast wordt door een ziekte, te kampen heeft met een veranderend klimaat of met enkele opeenvolgende misoogsten? Daar gaat dan onze wereldwijde voedselproductie gebaseerd op één enkel ras, op monoculturen.
Deze zeer boeiende publicatie is een uitermate sterk pleidooi om veel meer aandacht te hebben voor diversiteit in ons voedsel. Kleinere en zeer lokale tarwegewassen mogen niet verdrongen worden door een overheersende stam. Van de cacaoplant moeten er veel meer variëteiten beschermd en behouden voor in geval dat het overheersende ras getroffen wordt door een ramp.
Naast bescherming tegen mogelijke voedselrampen is behoud van voedseldiversiteit ook een kwestie van smaken. Proef het verschil tussen kazen die gebaseerd zijn op verschillende soorten micro-organismen. Idem voor bieren bijvoorbeeld. In een toegevoegd hoofdstuk is er specifieke aandacht voor voedseldiversiteit in Nederland. Opvallend is dat de toch wel gesmaakte rommedoe-kaas niet meer gemaakt wordt in eigen land omwille van voorschriften op vlak van hygiëne. Dat verlies aan voedseldiversiteit wordt gelukkig opgevangen door de import van de uitermate gelijkaardig "stinkkaas" uit het Land van Herve.
Bedreigde voedingsmiddelen zijn meer dan louter voedsel. Ze hebben ook te maken met erfgoed, geschiedenis, zelfredzaamheid, cultuur, ambachtelijke werkwijzen, geografische verschillen, enz... Maar bijvoorbeeld ook met het samenleven van mens en natuur. Een mooi voorbeeld daarvan is hoe de Hadza uit Tanzania erin slagen om honing te vinden. Met een specifieke gefloten melodie communiceren de Hadza met de honingspeurder. Deze vogel leidt de mens naar grote baobabbomen waarin bovenaan honing verborgen zit in bijennesten. Zelf haalt de vogel geen honing uit de nesten wegens niet bestand tegen bijensteken, maar stelt zich tevreden met de honingresten die de Hadza in de omgeving achterlaat.
Ondertitel: "'s Werelds meest zeldzame voedselsoorten en waarom ze niet verloren mogen gaan".