Op 9 november 1989 was Lieve Blancquaert onderweg naar Oost-Berlijn om een dichter te portretteren. Die dag viel ook de Berlijnse Muur. Net als voor talloze andere mensen was dat voor haar een historisch moment om nooit te vergeten. Waar was ik op het ogenblik dat de val van de Muur werd aangekondigd (of toen Kennedy vermoord werd, toen Neil Armstrong als eerste mens voet zette op de maan, toen de Sovjet-Unie als een pudding in elkaar zakte, ...). Zulke ogenblikken zijn eerder zeldzaam.
Lieve Blanquaert werd toen overvallen door een 'wij zijn Europa'-gevoel. Voorliggende bijzondere publicatie is een verre uitloper van dat gevoel, van die gebeurtenis. Uit de val van de Berlijnse Muur haalde zij de motivatie om een tocht te maken langs de lidstaten Europese Unie. Om er op beeld te vatten wat de Europeanen bindt, maar ook waarin we elkaar onderling niet begrijpen.
Die tocht door door Europa leverde geen beelden op van de mooiste steden, monumenten of landschappen. Het zijn vooral de Europeanen zelf die in beeld en aan het woord komen. Vaak hebben ze vragen over hun toekomst en daaruit voortvloeiend over Europa, een aangelegenheid die hen allen aanbelangt, die hen bindt maar die ook ongenadig de verschillen blootlegt.
Bladerend langs de prachtige foto's van de Europeanen die het pad kruisten van Lieve Blanquaert en van de plekken waar zij wonen of soms slechts dwalen zal de lezer vaststellen dat de Europese Unie een constructie is waar nog flink aan getimmerd moet worden. Tegelijkertijd is ons continent een plek waar we met zijn allen proberen samenleven ook al begrijpen we elkaar niet altijd.
De beelden en teksten bieden een warm pleidooi voor een continent waar iedereen zich kan thuis voelen onafgezien van de verschillen, die wat mij betreft net onze rijkdom uitmaken.
Ondertitel: "Ontmoeting met een continent".