Paul Theroux reist van Caïro naar Kaapstad, veelal per trein, maar ook andere vervoermiddelen zijn noodzakelijk. Beslommeringen en problemen allerhande worden onderweg zijn deel: visa die een ellenlange wachttijd vergen, verwensingen die naar zijn hoofd geslingerd worden, een trein die met haken en ogen aan elkaar hangt, een beschieting, een ziekte die hem tot rust dwingt, corruptie hier en daar, ...
De auteur houdt van Afrika en laat zich door niets uit het lood slaan; zijn optimisme is moeilijk aan te tasten. In schril contrast met het pessimisme waarmee het zwarte continent vaak beschreven wordt staat het ongedwongen optimisme van iemand die al eerder in Afrika woonde en werkte. Het schiet me trouwens net te binnen dat echte reizigers wel vaker optimistische mensen zijn.
Ruim vijfhonderd bladzijden weet Paul Theroux de aandacht van de lezer vast te houden, niet alleen bij bijzondere ervaringen, maar evenzeer bij het verhalen van dagdagelijkse gebeurtenissen of zijn ontmoetingen met uiteenlopende mensen. De combinatie van onverschrokken en toch geduldige reiziger met die van rasverteller is zeldzaam. Hier krijg je er zo eentje voor ogen.