Om onduidelijke redenen komt het Nederlandse gedeelte van de door de Duitsers tijdens WO 2 gebouwde Atlantikwall veel minder in beeld dan bijvoorbeeld het Belgische of Franse. Met deze interessante uitgave is voor veel geïnteresseerden een belangrijke hiaat in de oorlogsgeschiedenis weggewerkt.
Belangrijk pluspunt van deze rijkelijk geïllustreerde uitgave is de keuze van de invalshoek. De grootste aandacht gaat niet naar de militaire mogelijkheden van deze verdedigingsconstructie, maar wel naar de voorafgaande ontruiming van een groot gedeelte van de Nederlandse kuststrook en de afbraak van de bestaande infrastructuur. Het leed van de bewoners staat voorop: ze moesten hun huizen verlaten en vaststellen dat ze vervolgens afgebroken werden. Zwijgen was de boodschap, zelfs in eigen kring. Protest was nauwelijks aan de orde, van sociale media was geen sprake.
Deze geeft ook aan dat zelfs driekwart eeuw na het gebeuren de geschiedenis nog steeds niet compleet geschreven is. Blijvende aandacht voor die wereldbrand is van groot belang, ook al gaat het "maar" om burgers die uit hun huis verdreven werden. Stel je voor dat er op die plek nu mensen zouden wonen die hetzelfde gedachtegoed aanhangen als de aanstoker van die oorlog en van het onnoemelijke leed dat daarop volgde?
Ondertitel: "Ontruiming en afbraak van de Nederlandse kuststreek, 1942-1945".