Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden honderduizenden soldaten van Afrikaanse origine (zowel uit Afrika als uit de Verenigde Staten) naar het Europese oorlogsfront gevoerd. Sommigen vochten in de frontlinie, anderen deden dienst achter de linies. Hun aanwezigheid tijdens de oorlogsjaren werd niet alom op applaus onthaald; na de oorlog was de sfeer in tal van middens evenmin positief ten opzichte van hen.
Tijdens de oorlog waren het vooral de Duitsers die fel tekeer gingen tegen de aanwezigheid van troepen van Afrikaanse origine. Achteraf, toen vooral de Fransen zwarte soldaten lieten deel uitmaken van het bezettingsleger in het Rijnland, ontketende de Duitse overheid een ware hetze: de Fransen zouden "het blanke ras verraden hebben".
De deelname aan de oorlog in Europa betekende voor veel zwarten een positieve invloed op hun zelfbewustzijn en leidde tot radicalisatie ten opzichte van de minderwaardige positie waarin ze door veel blanken gedwongen waren. Vaak kon het blanke thuisfront dat bijzonder weinig appreciëren. Ter illustratie: in de Verenigde Staten werden in de periode 1917-1923 meer zwarten gedood door toedoen van blanke menigtes dan door Duitse soldaten tijdens de wereldoorlog.
De inmiddels overleden auteur maakte een boeiende, leerrijke en bijzonder indringende studie over de aanwezigheid van zwarte soldaten in de Eerste Wereldoorlog en hoe negatief hogere officieren daar vaak op reageerden. Misschien was hun jaloezie deels toe te schrijven aan het aanzien dat zwarte soldaten genoten bij blanke vrouwen?
Ondertitel: "Afrikaanse soldaten in Europa 1924-1922".